Αχιλλέας Ομήρου
Θυμάμαι στις παλιές σοβιετικές ταινίες, αλλά και σε μερικές κινέζικες που είχαν προβληθεί, τις λεγόμενες «κόκκινες ταξιαρχίες» (μπριγάδες) αποτελούμενες από νεαρούς εργάτες – πιονιέρους – , αγρότες, φοιτητές κλπ που με μια τσάπα στο χέρι ξεχέρσωναν και έσκαβαν χωράφια, θέριζαν, έχτιζαν, έκαναν ένα σωρό δουλειές για να στηρίξουν την νέα οικονομία τους, την παραγωγική τους ανασυγκρότηση και προπάντων να υπερασπίσουν τη χώρα τους και το σοσιαλισμό τους από την καπιταλιστική περικύκλωση και τις προσπάθειες των καπιταλιστών να τους υπονομεύσουν μέχρι την πλήρη ανατροπή τους.
Σε τέτοιες ταξιαρχίες, πήρανε μέρος και πολλοί νέοι έλληνες. μετά την πτώση της Χούντας, στην Κούβα, για το μάζεμα του ζαχαροκάλαμου. Από την ΚΝΕ και τις άλλες επαναστατικές οργανώσεις που τότε αφθονούσαν στην αριστερά της χώρας μας. Εκεί συναντούσαν και «πιονιέρους» από άλλες χώρες της Ευρώπης.
Με κάποια δόση νοσταλγικής συγκίνησης προβλέπω να ξαναδούμε τέτοιες εικόνες – «ταξιαρχίες» νέων αγοριών και κοριτσιών, ιδίως των άνεργων – να οργώνουν κάθε σπιθαμή της Ελλάδας, να δουλεύουν χαρούμενα ανταποκρινόμενοι στο προσκλητήριο του ΣΥΡΙΖΑ για την παραγωγική ανασυγκρότηση της χώρας μας, για την επανάκτηση της εθνικής μας κυριαρχίας και την αξιοπρέπεια μας. Βλέπω δεκάδες, εκατοντάδες νέους γιατρούς και φοιτητές να τρέχουν στην ύπαιθρο, στα νησιά, στις φτωχογειτονιές για να φροντίσουν την υγεία των κατοίκων τους. Νέους επιστήμονες – γεωπόνους, τεχνικούς, οικονομολόγους κλπ – να κάνουν το ίδιο. Να ασχολούνται δηλαδή με την επιμόρφωση του λαού, να βοηθάνε την καλύτερη οργάνωση της παραγωγής, της εμπορίας και εκσυγχρονισμό της [χωρίς εισαγωγικά εκσυγχρονισμό, όχι αυτόν δηλαδή του Σημίτη].
Κάπως έτσι θα γίνει προκειμένου να σκίσουμε με τη μια τα Μνημόνια, να τσαλαπατήσουμε τους εφαρμοστικούς νόμους κλπ. Κι οι καθηγητές και οι δάσκαλοι, από κοινού να δίνουν ένα αποφασιστικό χτύπημα στην παραπαιδεία, οργανώνοντας δωρεάν «φροντιστηριακά» μαθήματα στους «αδύνατους» μαθητές των λαϊκών τάξεων. Και έτσι πρακτικά και άμεσα να δίνουν και να παίρνουν μαθήματα αξιολόγησης. Θα δούμε, άραγε, τον ίδιο ενθουσιασμό και στους υπαλλήλους του δημοσίου και των ΟΤΑ; Βέβαιο. Έτσι για να πάρουν τη ρεβάνς από τις αξιολογήσεις και απολύσεις των μνημονιακών κυβερνήσεων και των αρμόδιων υπουργών τους: του Λοβέρδου, του Γ. Κουτρουμάνη, του Μητσοτάκη και όλων των άλλων.
Οι καλλιτέχνες θα βρουν υλικό για τα έργα τους: τα θεατρικά, τα τραγούδια τους, τους πίνακες τους. Θα αποτυπώσουν, θα εκφράσουν, θα προκαλέσουν ενθουσιασμό και νέες κινητοποιήσεις στο λαό και τη νεολαία για τη Νέα Ελλάδα που θα χτίζεται.
Οι νέοι και οι νέες θα θέλουνε τώρα όλοι να στρατευθούν, να μάθουν να χειρίζονται τα όπλα για να είναι σε θέση να υπερασπίσουν την εθνική και κοινωνική τους χειραφέτηση, την οικονομία, τη ζωή τους, από τις επιβουλές των «εσωτερικών» και εξωτερικών εχθρών. Που είναι βέβαιο ότι κι αυτοί θα συσπειρωθούν και θα κινητοποιηθούν για να σταματήσουν το «πείραμα» Ελλάδα της Δημοκρατίας, Λαϊκής Κυριαρχίας, Ανεξαρτησίας.
Μας περιμένουνε θαυμάσιες ημέρες. Μας περιμένουνε οι πιο όμορφες μάχες μας που δεν τις έχουμε δώσει ακόμα, Τα πιο όμορφα τραγούδια μας που δεν τα έχουμε τραγουδήσει ακόμα, οι πιο όμορφες στιγμές μας που δεν τις έχουμε ζήσει ακόμα. Όπως μας τα θύμισε ο πρόεδρος μας, ο χαρισματικός ηγέτης μας Αλέξης Τσίπρας στο Φεστιβάλ της Νεολαίας ΣΥΡΙΖΑ. «Πολεμάμε και τραγουδάμε», όπως έλεγε η ΕΠΟΝ.
Τέρμα πια το κυνηγητό, η αγωνία και το άγχος για τα νέα μοντέλα των κινητών, των i–pad, των tablets. Τέρμα πια η ενασχόληση μας αποκλειστικά με τον εαυτό μας – το σώμα και την εμφάνιση μας, τα «ατομικά» μας δικαιώματα. Τώρα προτεραιότητα, οδηγητής μας, είναι το κοινό καλό. Μόνο έτσι θα πετύχουμε και το δικό μας. Τώρα νοικοκύρηδες στον τόπο μας, στην Πατρίδα μας. Τώρα πια Πατριώτες. Δικιά μας είναι, εμείς τη δουλεύουμε, εμείς τη φροντίζουμε, εμείς την υπερασπιζόμαστε.
Μαζί με τον Κωστή Παλαμά θα απαγγείλουμε το ποίημα του :
Το περιβόλι
” Παιδί, το περιβόλι μου που θα κληρονομήσεις,
όπως το βρεις κι’ όπως το δεις να μη το παρατήσεις.
Σκάψε το ακόμα πιο βαθιά και φράξε το πιο στέρεα,
και πλούτισε τη χλώρη του και πλάτηνε τη γη του,
κι ακλάδευτο όπου μπλέκεται να το βεργολογήσεις,
και να του φέρεις το νερό το αγνό της βρυσομάνας.
Κι αν αγαπάς τ’ ανθρώπινα κι’ όσα άρρωστα δεν είναι,
ρίξε αγιασμό και ξόρκισε τα ξωτικά, να φύγουν,
και τη ζωντάνια σπείρε του μ’ όσα γερά, δροσάτα.
Γίνε οργοτόμος, φυτευτής, διαφεντευτής!..
Κι αν είναι
κ’ έρθουνε χρόνια δίσεχτα, πέσουν καιροί ωργισμένοι,
κι όσα πουλιά μισέψουνε σκιασμένα, κι όσα δέντρα,
για τίποτ’ άλλο δε φελάν παρά για μετερίζια,
μη φοβηθείς το χαλασμό!..
Φωτιά ! Τσεκούρι ! Τράβα !,
ξεσπέρμεψέ το, χέρσωσε το περιβόλι, κόφ’ το,
και χτίσε κάστρο απάνω του και ταμπουρώσου μέσα,
για πάλεμα, για μάτωμα, για την καινούργια γέννα,
π’όλο την περιμένουμε, κι όλο κινάει για νάρθη,
