Του Θανάση Καρτερού
Ας πάρουμε μια απόσταση ψυχραιμίας από όσα διαδραματίζονται μεταξύ Ελλάδας και δανειστών. Ή, αν θέλετε, μεταξύ Ελλάδας και Γερμανίας. Ποια είναι η γενική εικόνα; Μετά τις πρώτες δύσκολες διαπραγματεύσεις, την πρώτη μάχη, μας έχουν ακόμα στο χέρι. Ελέγχουν ακόμα τη ροή του χρήματος. Μπορούν ακόμα να πιέζουν και να εκβιάζουν. Έχουν ακόμα το μαχαίρι στον λαιμό μας. Αυτή είναι αναμφισβήτητα η μισή αλήθεια.
Σ’ αυτή τη μισή αλήθεια στρογγυλοκάθισε το μελανιασμένο από τις εκλογές κωλαράκι της η σοφία της υποταγής: Η κυβέρνηση ηττήθηκε, άφησε τα μεγάλα λόγια, προσγειώθηκε ανώμαλα, ζήτω ο ρεαλισμός. Από αυτή τη μισή αλήθεια τσιμπολογάει χαμόγελα ο αετός του Σόιμπλε, κομπάζοντας ότι μας έχει ακόμα στα νύχια του. Και διηγώντας τα κλαιν ή οργίζονται πολλοί στην από δω μεριά, που κινούνται από τη λαχτάρα μιας νέας ελευθερίας.
Υπάρχει ωστόσο και η άλλη μισή αλήθεια. Αδιαμφισβήτητη κι αυτή: Η κυβέρνηση έδωσε σκληρή μάχη. Δεν παραδόθηκε όπως όλες οι προηγούμενες. Έβαλε στο τραπέζι την ανατροπή της λιτότητας. Κέρδισε κάποια όχι ασήμαντα πράγματα στο Eurogroup. Γεφύρωσε κάπως το σήμερα με το αύριο. Ματαίωσε τα τρισχειρότερα. Και, ίσως το πιο σημαντικό: Έβαλε τέλος στη διπλωματία της υποταγής. Στην Ελλάδα που φιλάει το χέρι που την καταστρέφει.
Μπορείς μ’ αυτά να δεις το ποτήρι μισογεμάτο ή μισοάδειο. Μπορείς να επικρίνεις γιατί δεν έκαναν περισσότερα – ακόμα καλύτερα αν αποδείξεις ότι μπορούσαν περισσότερα. Μπορείς να απαιτείς περισσότερα. Αλλά, στον Θεό σας, μπορείς να προεξοφλείς την ήττα στον πόλεμο που μόλις άρχισε; Να μηδενίζεις με “καλή πρόθεση” τις καλές προθέσεις όσων σηκώνουν αυτό το βάρος; Να σπεύδεις σε συγγνώμες, υπονοώντας ότι εξαπάτησαν τον λαό;
Πρέπει δηλαδή να διεκδικούν όχι μόνο μια ανάσα για τη χώρα, αλλά και μια ανάσα από τον χώρο, έτσι; Καλώς. Τη χρειάζονται λοιπόν αυτή την ανάσα. Ανάσα, όχι τυφλή στήριξη. Γιατί αν τους αρνηθούμε εμείς πίστωση χρόνου και εμπιστοσύνης, τότε θα πληρώσουμε όλοι -και η χώρα- μετρητοίς. Αφού καμιά ελευθερία δεν κατακτήθηκε ποτέ και πουθενά χωρίς μάχες αλλά και ελιγμούς, νίκες αλλά και υποχωρήσεις, αποφασιστικότητα αλλά και συμβιβασμούς. Χωρίς δηλαδή αυτή ακριβώς την πίστωση.
Είναι νωρίς για θριάμβους. Ακόμα πιο νωρίς για οργή. Και ασυγχώρητα νωρίς για να πενθήσουμε την ελπίδα…
αναδημοσίευση απο ΑΥΓΗ http://www.avgi.gr/article/5339876/asugxorita-noris-
