Αν οι δανειστές επιδιώκουν τη ρήξη με την ελληνική κυβέρνηση, είναι πολύ εύκολο να φέρουν εις πέρας τον σκοπό τους. Δεν χρειάζονται πολλά, αρκεί να επιμείνουν μέχρι τέλους στη μείωση των επικουρικών συντάξεων, στις ομαδικές απολύσεις και στη μη επαναφορά των συλλογικών συμβάσεων εργασίας. Γνωρίζουν ότι αυτές είναι οι κόκκινες γραμμές της κυβέρνησης, πραγματικά κόκκινες, όχι σαν τις ροζουλί του Σαμαρά και του Βενιζέλου. Γνωρίζουν ότι η κυβέρνηση της Αριστεράς δεν μπορεί να κάνει πίσω σε αυτά, εκτός κι αν επιλέξει την εσωτερική ρήξη για να αποφύγει την εξωτερική. Που δεν θα την επιλέξει. Είναι εύκολο να κάνουν τη ρήξη οι δανειστές, είναι ωστόσο εξαιρετικά δύσκολο να την αιτιολογήσουν. Η λίστα με τα μέτρα που έστειλε το ΥΠΟΙΚ στο Eurogroup αφαίρεσε το βασικό επιχείρημά τους: τι να κάνουμε, δεν φταίμε εμείς, οι Έλληνες φταίνε που δεν στέλνουν προτάσεις κοστολογημένες, άσε που μπορεί να μεθοδεύουν από μόνοι τους την έξοδο από το ευρώ. Κι όμως, οι Έλληνες έστειλαν μέτρα, μέτρα κοστολογημένα, ύψους 6,1 δισ. ευρώ που καλύπτουν ολόκληρο το φάσμα της συμφωνίας της 20ής Φεβρουαρίου, συνοδεύοντάς τα με τη δήλωση ότι επιθυμούν να παραμείνουν στην Ευρωζώνη.
Τι θα πουν, άραγε, μετά από αυτό οι δανειστές, πώς θα δικαιολογήσουν τη ρήξη; Θα πετάξουν μια χώρα από την Ευρωζώνη για τα 800 εκατομμύρια των επικουρικών συντάξεων ή για την απελευθέρωση των απολύσεων, σε μια οικονομία που έχει ήδη 1,5 εκατομμύριο ανέργους; Η ρήξη δεν μπορεί πλέον να αιτιολογηθεί με όρους οικονομικούς, θα είναι πράξη πολιτική και ως τέτοια πρέπει να περιγραφεί. Να βγει η γερμανική κυβέρνηση και να πει ότι σκοπεύει να ξοδέψει 86 δισ. ευρώ -τόσο θα της στοιχίσει η αποχώρηση της Ελλάδας από την Ευρωζώνη- για να επιβάλει την πολιτική και ιδεολογική τάξη. Για να πατάξει μια αριστερή κυβέρνηση με τεράστια λαϊκή στήριξη, για να διασώσει το νεοφιλελεύθερο δόγμα, για να κρατήσει την Ευρωπαϊκή Ένωση υπό την σιδηρά επικυριαρχία της.
Να πει η γερμανική κυβέρνηση ότι σχεδιάζει και εκτελεί πολιτικό πραξικόπημα, χρησιμοποιώντας οικονομικά προσχήματα. Να το πει στους Ευρωπαίους, στους Αμερικανούς, στους Κινέζους, στους Άραβες. Το ελληνικό ζήτημα είναι παγκόσμιο, το ευρώ είναι διεθνές αποταμιευτικό νόμισμα και η πορεία του αφορά τους πάντες. Το ελληνικό ζήτημα είναι παγκόσμιο, η γεωπολιτική θέση της Ελλάδας είναι κομβική, ιδίως σε εποχές μεγάλων αναταραχών. Και στο κάτω-κάτω, δεν μπορεί οι γερμανικές εφημερίδες -κάποιες γερμανικές εφημερίδες- να ουρλιάζουν από τη μια «Διώξτε τους Έλληνες από την Ευρωζώνη!» και από την άλλη να αναρωτιούνται «Γιατί πάει ο Τσίπρας στη Ρωσία του Πούτιν;»
Πάει γιατί κάποιοι τον εξαναγκάζουν, πάει για να μην ακούει τα ουρλιαχτά των μαντρόσκυλων.
Από την Αυγή
|
