Μιλώντας στην «Εφ.Συν» του Σαββάτου ο νέος γραμματέας της ΚΝΕ Νίκος Αμπατιέλος για το ενδεχόμενο να σχηματιστεί κυβέρνηση στην Πορτογαλία από τους σοσιαλιστές, τους κομμουνιστές και το Μπλόκο ανέφερε ότι «από τη στιγμή που οικοδομούνται [αυτές οι κυβερνήσεις] πάνω στο έδαφος του καπιταλισμού […] θα είναι δεμένες χειροπόδαρα με τις ανάγκες του κεφαλαίου και των ιμπεριαλιστικών ενώσεων, της Ε.Ε. και του ΝΑΤΟ».
Την ίδια μέρα ο γενικός γραμματέας της Κεντρικής Επιτροπής του κόμματος Δημήτρης Κουτσούμπας σε ομιλία του στην Ιταλία είπε ότι επιβεβαιώνεται «η συνεπής στάση του ΚΚΕ που σθεναρά απέρριψε τη συμμετοχή του σε τέτοιες κυβερνήσεις διαχείρισης του καπιταλιστικού συστήματος».
Από τις παραπάνω τοποθετήσεις προκύπτουν τρία ζητήματα:
1) Αν είναι μοιραίο μια συμμαχική κυβέρνηση που έχει στόχο την κατάργηση της λιτότητας και την προώθηση ενός μοντέλου «ελάσσονος σοσιαλισμού» να καταλήξει στην ήττα ή στην ενσωμάτωση, γιατί ο νεοφιλελευθερισμός φοβάται και αντιδρά με επιθετικότητα σε οτιδήποτε αμφισβητεί την παντοδυναμία του;
◼ Είδαμε πώς συμπεριφέρθηκε στην πρώτη κυβέρνηση ΣΥΡΙΖΑ. Βλέπουμε πώς κινείται στην περίπτωση της Πορτογαλίας. Η πιθανότητα να συγκροτηθεί κυβέρνηση σοσιαλιστών, κομμουνιστών και ριζοσπαστών έχει προκαλέσει πανικό στους εκπροσώπους του. Ο δεξιός πρόεδρος της χώρας, τα συντηρητικά κόμματα, η δεξιά πτέρυγα των σοσιαλιστών (στελέχη της πιέζονται να αποστατήσουν), οι ενώσεις επιχειρηματιών, οι τραπεζίτες, η ευρωπαϊκή Δεξιά, το Βερολίνο και οι Βρυξέλλες προειδοποιούν ότι η Πορτογαλία θα μπλέξει σε επικίνδυνες περιπέτειες και δεν αποκλείεται να φύγει από την ευρωζώνη και την Ευρωπαϊκή Ενωση.
2) Η επιμονή της αντικαπιταλιστικής Αριστεράς να μη συμμετέχει σε προοδευτικές κυβερνήσεις βοήθησε τους εργαζόμενους να κατανοήσουν τη φύση του καπιταλισμού, τον ρόλο της ύστερης σοσιαλδημοκρατίας, ριζοσπαστικοποίησε τα αδύναμα στρώματα της κοινωνίας και κινητοποίησε τις μάζες υπέρ της πολιτικής της;
◼ Πουθενά στην Ευρώπη δεν παρατηρείται μια τέτοιου τύπου μεταστροφή. Το αντίθετο θα λέγαμε ότι συμβαίνει. Ο εθνικισμός, ο αντιδραστικός ευρωσκεπτικισμός και η Ακρα Δεξιά ενισχύονται, η σοσιαλδημοκρατία, παρά την ταπεινωτική συνθηκολόγησή της, δείχνει να αντέχει, ενώ η επιρροή των συλλογικοτήτων της αντικαπιταλιστικής Αριστεράς συρρικνώνεται.
3) Η σταθερή θέση ότι στον καπιταλισμό δίνουμε τη μάχη «απ’ έξω», άλλοτε αντιστεκόμενοι και άλλοτε διεκδικώντας, ευνόησε τις κοινωνικές τάξεις -σημεία αναφοράς αυτής της Αριστεράς-, βελτίωσε την οικονομική θέση τους;
◼ Δυστυχώς, οι συνθήκες για τους εργαζόμενους έχουν επιδεινωθεί. Η αύξηση της ανεργίας και της φτώχειας στον Νότο, η επέκταση της μερικής και κακοπληρωμένης απασχόλησης στον Βορρά, η περιστολή των δικαιωμάτων της εργασίας, οι μεγάλες ανισότητες σε συνδυασμό με την αίσθηση ότι δεν υπάρχει εναλλακτικός δρόμος (το περίφημο «κενό πίστης»), προκαλούν φαινόμενα απελπισίας και αποστράτευσης. Εκτός αν βολευτούμε σε μια κατάσταση τεμπέλικης αναμονής, βέβαιοι ότι θα γίνει αυτό που προβλέπει ο κ. Κουτσούμπας: «Ενα είναι σίγουρο: η προσωρινή νίκη της αντεπανάστασης δεν ακυρώνει τη νομοτέλεια του σοσιαλισμού». Πρόκειται όμως για μια εξ υποχρεώσεως αισιοδοξία που σκοντάφτει στην πραγματικότητα.
