«Η Ευρωζώνη διέρχεται τώρα την πιο σοβαρή κρίση στη σύντομη ιστορία της, από τη δημιουργία της το 1999. Οι συνέπειες μίας εξόδου της Ελλάδας από την Ευρωζώνη είναι πολύ αβέβαιες και κινδυνεύουν να αποδειχθούν εξαιρετικά δαπανηρές όχι μόνο για την Ελλάδα, αλλά και για την υπόλοιπη Ευρωζώνη. Προκειμένου να αποφευχθεί ένα Grexit, είναι απαραίτητο οι πιστωτές της Ελλάδας, όπως και η ελληνική κυβέρνηση, να δράσουν με υπεύθυνο τρόπο», αναφέρεται στο κείμενο.
Σύμφωνα με τους καθηγητές του LSE, «η απόλυτη προτεραιότητα καθενός από τα μέρη είναι να ξαναμπεί η ελληνική οικονομία σε έναν δρόμο βιώσιμης ανάπτυξης, Αυτό είναι χρήσιμο για τους Έλληνες, ασφαλώς. Αλλά αυτό αναμένεται επίσης να μειώσει τους κινδύνους μίας νέας έκρηξης των οικονομικών αγορών στην Ευρωζώνη».
«Για τις πιστώτριες χώρες, είναι επίσης πρωτίστως ο καλύτερος τρόπος να ελαχιστοποιηθούν οι δυνητικές απώλειες που συνδέονται με την ελληνική κρίση των οποίων οι φορολογούμενοί τους αναμένεται να αναλάβουν το τελικό βάρος.
Αν η επιθυμία καθενός από τα μέρη είναι πραγματικά να εμποδίσει μία έξοδο της Ελλάδας από το ευρώ, η επιστροφή στην ανάπτυξη στην Ελλάδα απαιτεί το ακόλουθο σχέδιο δράσης:
– Οι πιστωτές θα πρέπει να αποδεχθούν μια χαλάρωση της δημοσιονομικής λιτότητας στην Ελλάδα, έως ότου η τελευταία να ξαναβρεί τον δρόμο της ανάπτυξης. Η λιτότητα σε περιόδους ύφεσης δεν κάνει τίποτε άλλο από το να επιδεινώνει την ύφεση και συμβάλλει μόνο στην αύξηση του χρέους ως ποσοστό του ΑΕΠ: είναι μία κακή οικονομική πολιτική. Η συνέχιση σε αυτό τον ρυθμό των πολιτικών δημοσιονομικής λιτότητας που εφαρμόστηκαν στην Ελλάδα έχει ως μόνο αποτέλεσμα να καθυστερήσει την επιστροφή της Ελλάδας στον δρόμο της ανάπτυξης. Αλλά η συνέχιση μίας τέτοιας πολιτικής είναι κυρίως ολέθρια για τους πιστωτές: η έλλειψη ελληνικής ανάκαμψης σημαίνει αδυναμία δημιουργίας πλεονασμάτων προκειμένου να αποπληρωθούν οι πιστωτές. Οι δημόσιες επενδύσεις έχουν καταρρεύσει πλήρως στην Ελλάδα: η επένδυση σε μελλοντικά σχέδια που μπορούν να βελτιώσουν τις υποδομές και να δημιουργήσουν θέσεις εργασίας θα πρέπει να αποτελέσει προτεραιότητα.
– Αν και έχει σημειωθεί πρόοδος, θα πρέπει να εφαρμοστούν διαρθρωτικές μεταρρυθμίσεις, ιδίως στον τομέα της μάχης κατά της διαφθοράς, της συλλογής φόρων, και της οργάνωσης της αγοράς εργασίας και εκείνης των προϊόντων και των υπηρεσιών, αλλά επίσης και των συντάξεων και του ΦΠΑ. Είναι σημαντικό η ελληνική κυβέρνηση να αναγνωρίσει ότι υπάρχει ακόμη δρόμος να διανυθεί και πως θα διαμορφώσει αξιόπιστες προτάσεις για αυτά τα θέματα.
– Η ελληνική οικονομία δεν θα ανακάμψει πιθανόν όσο παραμένει σε αυξημένο επίπεδο αβεβαιότητας και όσο οι πιστωτές δεν σχεδιάζουν καμία αξιόπιστη προοπτική μείωσης του χρέους, Είναι ζωτικής σημασίας να καταλήξουμε σε μία γρήγορη συμφωνία ώστε το ελληνικό χρέος να επανέλθει σε ένα βιώσιμο επίπεδο. Μία τέτοια μείωση θα πρέπει σαφώς να συναρτάται με την πραγματοποίηση προόδου σε άλλους τομείς, για παράδειγμα με την εφαρμογή διαρθρωτικών μεταρρυθμίσεων», αναφέρεται.
Το κείμενο υπογράφουν οι: Oriana Bandiera, Erik Berglof, Margaret Bray, Robin Burgess, Francesco Caselli, Wouter Den Haan, Swati Dhingra, Andrew Ellis, Greg Fischer, Charles Goodhart, Vassilis Hajivassiliou, Ethan Ilzetzki, Richard Jackman, Henrik Kleven, Christian Julliard, Camille Landais, Jonathan Leape, Sir Christopher Pissarides (βραβείο Νόμπελ), Veronica Rappoport, Johannes Spinnewijn, Silvana Tenreyro, Dimitri Vayanos, John Van Reenen (υποψήφιος το 2009 για το βραβείο Yrjö Jahnsson του καλύτερου ευρωπαίου οικονομολόγου κάτω των 45 ετών), Shengxing Zhang et Gabriel Zucman.
