Πώς κι από πού μαζέψατε τόση εμπάθεια για τους χθεσινούς συντρόφους σας; Και πώς κι από πού περιμένετε να έχει μέσα στην Αριστερά -αφήστε τον πολύ κόσμο- απήχηση μια τέτοιου είδους απολίτικη, αταξική, νευρική κρίση;
Διαβάστε μερικά, ως δείγμα γραφής, σκέψης, πολιτικής αντιπαράθεσης: “Αποτελεί πραγματικό άθλο της ηγεσίας του εναπομείναντος ΣΥΡΙΖΑ, ότι κατάφερε να νεκραναστήσει τα πολιτικά πτώματα του παλιού δικομματισμού”.
Και παρακάτω: “Είναι φανερό ότι ο εναπομείνας ΣΥΡΙΖΑ και η Νέα Δημοκρατία έχουν ήδη συναινέσει στο σχηματισμό οπερετικών κυβερνήσεων, υποχείριων των Βρυξελλών και ανταγωνίζονται μόνο για το ποιος θα έχει το πάνω χέρι στο μοίρασμα των υπουργικών χαρτοφυλακίων”.
Έτσι, ε; Ωραία. Άντε να πιστέψουμε ότι ο Τσίπρας είναι τόσο αδίστακτος, ώστε να ετοιμάζει παρέα με τον Μεϊμαράκη όσα του καταλογίζετε. Ότι το μόνο που τον νοιάζει είναι να τσακώνεται με τον αρχι-δεξιό για τις υπουργικές καρέκλες.
Αν όμως το πιστέψουμε, δεν πάει να πει ότι ο λεγάμενος ήταν σκάρτος την εποχή που τον χειροκροτούσατε; Την εποχή που τον στηρίζατε; Την εποχή που δηλώνατε ότι η ψήφος σας δεν ήταν μομφή στον πρωθυπουργό, αλλά αίτημα να αποσυρθεί η συμφωνία με τους δανειστές;
Και μιλάμε όχι για πριν χρόνια, αλλά για πριν από λίγες εβδομάδες. Έτσι δεν είναι; Αν όμως είναι έτσι δύο τινά παίζουν. Ή το ξέρατε και δεν μας το λέγατε κι εμάς εγκαίρως, πριν γίνει το “κακό”. Ή δεν το ξέρατε και είστε πολιτικά μύωπες. Και στις δύο περιπτώσεις πάντως δεν είναι για να σας πιστεύει κανείς.
Διότι πώς να πιστέψουμε τις προβλέψεις σας για οπερετικές κυβερνήσεις, όταν ήσασταν δίπλα στους “εναπομείναντες” του ΣΥΡΙΖΑ -κώλος και βρακί, που λέμε- και ούτε προβλέψατε ούτε μας προειδοποιήσατε για τα επερχόμενα;
Ξέρετε τι γίνεται εδώ; Το πουλί που φωνάζει ξαφνικά “εχθρός-εχθρός”, ενώ μέχρι χθες κελαηδούσε “φίλος-φίλος”, πιάνεται από τη μύτη. Διότι με τους χαρακτηρισμούς και τα κρα-κρα της φράσης πολλά μπορείς να κάνεις. Αλλά όχι να κρυφτείς πίσω τους…
Του Θανάση Καρτερού, Πηγή:Αυγή
