Οταν όμως αυτοί οι τύποι μιλούν για παρεμβάσεις στο συγκεκριμένο πεδίο, ξέρουμε πολύ καλά τι εννοούν: μείωση του εργασιακού κόστους.
Δηλαδή σε απλά ελληνικά, μείωση των μισθών, απελευθέρωση των ομαδικών απολύσεων, ατομικές συμβάσεις εργασίας, μερική απασχόληση, χαμηλό ταβάνι στις αποζημιώσεις και άλλες… φιλεργατικές ρυθμίσεις.
Καθόλου πρωτότυπο το μοντελάκι, θα πείτε. Σίγουρα. Το εφαρμόσαμε τα τελευταία πέντε χρόνια με συνέπεια πρωτόγνωρη για τα ελληνικά δεδομένα. Ποια είναι η λογική αυτών των προτάσεων; Μοιάζει τετράγωνη και στέρεη. Αν μειωθούν οι μισθοί, τα εγχώρια προϊόντα θα γίνουν πιο ανταγωνιστικά και θα κερδίσουν μερίδιο και στην ελληνική και στις ξένες αγορές.
Ταυτοχρόνως, με τη μείωση των μισθών θα έχουμε αύξηση της κερδοφορίας των επιχειρήσεων, οι οποίες θα επανεπενδύσουν στην παραγωγή μέρος της υπεραξίας που έχουν κατακρατήσει, θα προσλάβουν υπαλλήλους και έτσι θα μειωθεί η ανεργία και θα ενισχυθεί η κατανάλωση.
Το σχήμα είναι βγαλμένο από τα εγχειρίδια, μόνο που δεν λειτουργεί στην πράξη στον σύγχρονο καπιταλισμό, πουθενά στον κόσμο, πολύ περισσότερο στην Ελλάδα και γιατί είναι χώρα εισαγωγής πρώτων υλών και κεφαλαιουχικού εξοπλισμού, αλλά και γιατί υπάρχουν πολλές στρεβλώσεις και κακοδαιμονίες στον χώρο της παραγωγής και της πολιτικής (καρτέλ, τριγωνικές συναλλαγές, κρατικοδίαιτη αστική τάξη, πελατειακό κράτος, εκτεταμένη διαφθορά κ.λπ.).
Παρ’ όλα αυτά, εμείς εδώ, οι κυβερνήσεις δηλαδή, το υπηρετήσαμε και τα αποτελέσματα είναι θεαματικά! Μειώσαμε μισθούς και συντάξεις κατά 45%, ωστόσο ούτε οι εξαγωγές αυξήθηκαν ούτε η ανεργία υποχώρησε.
Αυτό τουλάχιστον προκύπτει από την έκθεση για την οικονομία που εξέδωσε το Ινστιτούτο Εργασίας της ΓΣΕΕ, η επιστημονική εγκυρότητα του οποίου δεν έχει αμφισβητηθεί και, δυστυχώς, οι προβλέψεις του για την πορεία της οικονομίας έχουν επαληθευτεί.
Και μετά απ’ αυτά έρχονται οι οικονομολόγοι των Βρυξελλών, του Βερολίνου (οι ίδιοι είναι) και από κοντά ορισμένοι ντόπιοι αναλυτές και μας λένε ότι αυτή είναι η λύση για να αυξηθεί η ανταγωνιστικότητα της ελληνικής οικονομίας. Και αναρωτιέσαι: Είναι αφελείς και δεν βλέπουν ότι τα αποτελέσματα είναι αναντίστοιχα των προσδοκιών τους; Δεν το πιστεύω. Είναι οικονομικά αναλφάβητοι;
Δεν είναι δυνατόν γιατί, φορτωμένοι με πτυχία, διδακτορικά, κάτοχοι εδρών σε σπουδαία πανεπιστήμια και συγγραφείς ογκωδών και ευπώλητων πονημάτων είναι οι περισσότεροι απ’ αυτούς. Μήπως πρόκειται για μαλάκες; Δεν το ξέρω, αλλά δεν μου επιτρέπεται λόγω της αγωγής μου να το ισχυριστώ. Τότε τι ακριβώς είναι; Νομίζω πως είναι απλό.
Πρόκειται για φανατικούς νεοφιλελεύθερους, για δογματικούς που μεροληπτούν -άλλοι από πεποίθηση και άλλοι, οι πιο πολλοί, λόγω της υπαλληλικής σχέσης που έχουν με ισχυρά συμφέροντα- υπέρ των ελίτ του χρήματος.
Με ανθρώπους που έχουν αυτήν την αντίληψη για την οικονομία, που επιμένουν να υποστηρίζουν πολιτικές που προκαλούν καταστροφές σε μεγάλα τμήματα των κοινωνιών, τις οποίες θεωρούν αναγκαίες για να εκσυγχρονιστεί η παραγωγική μηχανή και να εκκαθαριστεί το τοπίο από όσους αμύνονται και αρνούνται να συνθηκολογήσουν, δεν μπορείς να κάνεις σοβαρή συζήτηση ελπίζοντας ότι θα τους πείσεις να αναθεωρήσουν τις απόψεις τους. Είναι σαν να μιλάς σε τοίχο.
Η νέα ελληνική κυβέρνηση θα αναμετρηθεί με τέτοιους «τοίχους» από τον Οκτώβριο. Υπάρχουν ανοιχτά θέματα στο Ασφαλιστικό και στα Εργασιακά. Αν ο κορμός της είναι η Νέα Δημοκρατία, μπορούμε να προβλέψουμε, με πολλές πιθανότητες να πέσουμε μέσα, πώς θα κινηθεί: Ναι σε όλα.
