Από το σκάνδαλο της Volkswagen που, όπως λένε τα διεθνή μέσα ενημέρωσης και όπως φοβούνται πολιτικοί και οικονομολόγοι στη Γερμανία, θα θολώσει την εικόνα του περίφημου γερμανικού θαύματος προκύπτει ένα ακόμη ενδιαφέρον στοιχείο που μοιάζει δευτερεύον και ήσσονος σημασίας, ωστόσο έχει την αξία του, πραγματική και συμβολική.
Ο παραιτημένος διευθύνων σύμβουλος, δηλαδή το στέλεχος που φέρει την ευθύνη για το σκάνδαλο (προς το παρόν του καταλογίζεται αμέλεια και όχι δόλος), θα λάβει αποζημίωση 33,2 εκατομμύρια ευρώ και συνταξιοδοτικό πακέτο ύψους 32 εκατομμυρίων ευρώ.
Τα νούμερα προκαλούν ίλιγγο στους κοινούς θνητούς. Κι αν τα συγκρίνουμε με τις πενιχρές αποζημιώσεις που εισπράττουν-αν τις εισπράττουν- οι εργαζόμενοι όταν απολύονται μπορούμε να συνειδητοποιήσουμε το βάθος και την έκταση του φαύλου συστήματος που αποκαλείται ελεύθερη αγορά.
Αν μάλιστα συνυπολογίσουμε το γεγονός ότι ο παραιτηθείς και αποτυχημένος (για το αν είναι και διεφθαρμένος θα το μάθουμε (;) αργότερα) διευθύνων σύμβουλος, που ασφαλώς έχει κάνει τα κουμάντα του με τους παχυλούς μισθούς που έπαιρνε, θα βρεί σίγουρα μια καλά αμειβόμενη απασχόληση στον ίδιο ή σε άλλο τομέα της παραγωγής, ενώ ο απολυμένος πληβείος πιθανότατα θα αναγκαστεί να ζήσει για καιρό με το γλίσχρο επίδομα ανεργίας, ενδεχομένως και να μην βγεί ποτέ μέχρι το τέλος του εργασιακού βίου του από το καθεστώς φτώχειας, τότε έχουμε μπροστά μας σε πλήρη ανάπτυξη το μοντέλο του τουρμποκαπιταλισμού που κυριαρχεί στο μεγαλύτερο μέρος του πλανήτη.
Οι πολιτικές και οικονομικές ελίτ δεν ενοχλούνται μ’ αυτές τις θηριώδεις ανισότητες ούτε δείχνουν να φοβούνται μήπως οι αποσυνάγωγοι εξεγερθούν.
Φροντίζουν με πολλούς τρόπους- χειραγώγηση, καταστολή, εκβιασμούς, κοινωνικούς αυτοματισμούς- να κρατούν τις μάζες σε κατάσταση πεσιμιστικού λήθαργου, εμβολιάζοντας τες με την ιδέα ότι αυτή είναι η φυσική τάξη των πραγμάτων και δεν έχει νόημα να αναζητήσουν εναλλακτικές λύσεις, γιατί τέτοιες δεν υπάρχουν.
Δυστυχώς, βοηθοί στην προσπάθεια τους έρχονται, τόσο η σοσιαλδημοκρατία (ηθελημένα), όσο και η ριζοσπαστική αριστερά (άθελα της) η οποία, όπως λέει ο Τέρι Ίγκλετον «καταφέρνει, από την έγνοια της να μείνει άσπιλη, να καταλήξει ανίκανη». Και παντελώς ακίνδυνη, θα προσθέταμε.
Efsyn-Συντάκτης: Τάσος Παππάς
